Poesía para os malos tempos

Nestes momentos tan duros e extranos non se nos ocurre mellor cousa que compartir convosco un pouco de poesía escrita e poesía en imaxes. Eleximos un poema do austriaco Peter Handke, Premio Nobel de Literatura 2019.

O autor foi recoñecido na cultura popular como un dos guionistas da película de Wim Wenders O ceo sobre Berlín (1987)

Nela, dous anxos observan a deriva que tomou o mundo desde o ceo dunha cidade dividida como o Berlín de posguerra, mentres velan polo lugar e polos seus habitantes. Só son visibles para os nenos e os adultos de corazón puro.

Deixamosche o poema lido polo actor Bruno Ganz na introdución da película e máis abaixo podes ler o poema ao completo e ver o trailer da película.

Cando o neno era neno,

andaba cos brazos colgando,

quería que o arroio fose un río,

que o río fose un torrente,

e este charco o mar.

Cando o neno era neno,

non sabía que era neno,

para el todo estaba animado,

e todas as almas eran unha.

Cando o neno era neno,

non tiña opinión sobre nada,

non tiña ningún hábito,

frecuentemente sentaba en crequenas,

e botaba a correr de súpeto,

tiña un remuíño no pelo

e non poñía caras cando o fotografaban.

Cando o neno era neno

era o tempo de preguntas como:

Por que eu son eu e non son ti?

Por que estou aquí e por que non alá?

Cando empezou o tempo e onde termina o espazo?

Seica a vida baixo o sol é tan só un soño?

O que vexo oio e cheiro,

non é só a aparencia dun mundo fronte ao mundo?

Existe de verdade o mal

e xente que en verdade é mala?

Como é posible que eu, o que eu son,

non fose antes de existir;

e que un día eu, o que eu son,

xa non serei máis este que son?

Cando o neno era neno,

non podía tragar as  espinacas, as xudías,

o arroz con leite e a coliflor.

Agora cómeo todo e non por obrigación.

Cando o neno era neno,

espertou unha vez nunha cama estraña,

e agora faio unha e outra vez.

Moitas persoas parecíanlle belas,

e agora, con sorte, só en ocasións.

Imaxinaba claramente un paraíso

e agora apenas pode intuílo.

Nada podía pensar da nada,

e agora estremécese ante ela.

Cando o neno era neno,

xogaba abstraído,

e agora concéntrase en cousas como antes

só cando esas cousas son o seu traballo.

Cando o neno era neno,

como alimento bastáballe unha mazá e pan

e hoxe segue sendo así.

Cando o neno era neno,

as amoras caían na man como só caen as amoras

e aínda segue sendo así.

As noces frescas éranlle ásperas na lingua

e aínda segue sendo así.

En cada montaña ansiaba

a montaña máis alta

e en cada cidade ansiaba

unha cidade aínda maior

e aínda segue sendo así.

Na copa dunha árbore cortaba as cereixas emocionado

como aínda o segue estando,

Era tímido #ante os estraños

e aínda o segue sendo.

Esperaba a primeira neve

e aínda a segue esperando.

Cando o neno era neno,

tiraba unha vara como lanza contra unha árbore,

e esta aínda segue aí, vibrando.